تاثیر ویترکتومی عمیق بر ادم دیابتی ماکولا در بیماران دارای هیالویید خلفی سفت و ضخیم‌شده

چکیده هدف: تعیین تاثیر پارس پلانا ویترکتومی و جدا کردن هیالویید خلفی بر کاهش ضخامت ماکولا و بهبود دید در مبتلایان به ادم دیابتی ماکولا در بیماران دارای هیالویید خلفی سفت و ضخیم‌شده. روش‌ پژوهش: این مجموعه موارد مداخله‌ای آینده‌نگر (prospective interventional case series) بر روی 30 چشم از 25 بیمار دیابتی که در معاینه دچار ادم دیابتی ماکولا بودند و ضخامت ماکولای آن‌ها براساس OCT از 170 میکرون بیش‌تر بود و  هیالویید خلفی ضخیم‌شده داشتند، انجام شد. ضخامت ماکولا با استفاده از OCT و نیز بهترین دید اصلاح‌شده بیمار، قبل و 4 تا 6 ماه  بعد از عمل، به دقت تعیین شد. وضعیت خون‌رسانی ماکولا قبل از عمل، با استفاده از آنژیوگرافی با فلورسین مشخص گردید. مداخله درمانی به صورت پارس پلانا ویترکتومی و کندن هیالویید خلفی انجام شد. یافته‌ها: متوسط ضخامت ماکولا  قبل از جراحی 52/126±97/531 میکرون بود که بعد از عمل به 2/103±2/365 میکرون کاهش یافت (0001/0P<). متوسط BCVA  قبل از عمل 39/0±82/0 لاگمار بود که بعد از عمل به 34/0±65/0 لاگمار رسید (006/0P=).  بر اساس ضریب همبستگی پیرسون، وضعیت خون‌رسانی ماکولا و دید قبل از عمل کم‌تر 200/20، تنها عواملی بودند که ارتباط معنی‌داری با BCVA  بعد از عمل داشتند؛ به طوری که خون‌رسانی خوب ماکولا (001/0P<) و BCVA قبل از عمل کم‌تر از 200/20 (004/0P=) موجب دید بعد از عمل بهتر شده بودند. نتیجه‌گیری: پارس پلانا ویترکتومی، بر ادم دیابتی ماکولا از لحاظ کاهش ضخامت ماکولا و بهبود دید، موثر است اما باید توجه داشت که همه بیماران را نباید در معرض عوارض عمل جراحی قرار داد. لازم است انتخاب بیماران براساس وضعیت ماکولا از لحاظ خون‌رسانی و نیز بعد از اثبات  نقش زجاجیه در ایجاد ادم دیابتی ماکولا با استفاده از OCT صورت گیرد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1384؛ سال 10، شماره 3: 320-312.